Ստեղծագործության մեջ նկարագրվում է, Սադիի ապրած վերջին գարնան օրը:Նա բավականին ծեր էր և արդեն, կարծես, թե գիտակցում էր, որ նրա վերջը եկել է: Նա զմայլվում էր իր շրջակայի գեղեցկությամբ, հիշելով իր ապրած ժամանակներից տարբեր դրվագներ և հասկանալով, որ այդ տարիները կարծես անցել էին մի գիշերվա պես: Ապրելով այդքան երկար, նա չէր կորցնում հետաքրքրությունը աշխարհի նկատմամբ։
<<Ծնվում ենք ակամա, ապրում ենք զարմացած, մեռնում ենք կարոտով>>։
Այս խոսքերը, կարծես մի նախադասութ՛ամբ նկարագրում են մարդու կյանքը: Ծնվելով անկախ մեր ցանկության, մենք սկսում ենք բացահայտել մեզ համար նոր բաներ, որոնց օգնությամբ մենք ավելի ու ավելի ենք սկսում հմայլվել այս աշխարհով, իսկ մահանալուց գիտակցում են, որ կյանքը կարծես մի ակնթարթում ավարտվեց և այլևս չենք տեսնի այն։
Մարիա Շոկարյան 