Ասում են, որ վերևից նետած քարը ինչքան ցած ընկնում, այդքան սաստկանում է նրա թափը և նա ավելի ուժգին է խփում ամենաներքևինին քան ամենավերևինին:
Քաղաքներից մեկում մի երիտասարդ կայսր է լինում: Մի օր կայսրը այգում զբոսնում էր, շատ շոգ էր, նա հետևում էր քաղաքի անցուդարձին, մի խոսքով կյանքն էր վայելում: Երբ գնաց պատշգամբ տեսավ այսպիսի տեսարան: Հոգնած ձիերը իրենց հետ քաշ էին տալիս ծանր ապրանքները, մարդիկ իրենց ծանր սև գլխարկներով աշխատում էին, որից էլ շատ էին քրտնում և հոգնում: Նայելով այս ամենին կայսրի մոտ միտք ծագեց սև և ծանր գլխարկները փոխարինել թեթև և սպիտակ գլխարկներով: Կայսրը գնում է գլխավոր նախարարի մոտ և ասում է իր նոր մտքի մասին: Նախարարը համաձայնվում է և մյուս օրը նա հայտարարում է նոր կանոնի մասին և խնդրում է բոլոր քաղաքական գործիչներին հետևել, որպեսզի բոլորը հագնեն միայն սպիտակ գլխարկներ: Այդ օրվանից քաղաքում քաոս էր: Այն մարդիկ, որոնք չէին հագնում սպիտակ գլխարկները պատժում էին, օրինակ՝ ծեծում էին, ավելի հեռու վայրերում բանտարկում էին և շղթաներով էին ծեծում, իսկ այլ հեռավոր վայրերում դրա համար գլուխներն էին կտրում: Կայսրին հասնում է այդ դաժան արարքների մասին և դրա համար կանչում է նախարարին: Հարցնում է, թե ինչի համար են այդպիսի դաժան կանոններ ընդունել: Նա ստեղծել է սպիտակ գլխարկները մարդկանց կյանքը հեշտացնելու համար այլ ոչ թե հակառակը, որից հետո պահանջեց շտապ հանել այդ կանոնները: Սակայն նախարարը ասաց, որ նույնիսկ կայսրն է անզոր և չի կարող հանել կանոնները,
Մարիա Շոկարյան 