Կառլոսը Պիպին Կարճահասակի ավագ որդին էր: Մինչև 771 թ. կառավարել է եղբոր՝ Կառլոմանի հետ, նրա մահից հետո դարձել է Ֆրանկական պետության միանձնյա կառավարիչը: Բազմաթիվ հաղթական պատերազմներից հետո իր իշխանությունը տարածել է Արևմտյան Եվրոպայի մեծ մասի վրա: VIII դարի 70-ական թվականներին ֆրանկներն իրենց են ենթարկել արևմտյան սաքսերին, վեստֆալներին, օստֆալներին: 777 թ-ին սաքսերի ցեղերի մեծ մասի առաջնորդները Կառլոս Մեծին հավատարմության երդում են տվել և պարտավորվել մկրտվել, սակայն շուտով ապստամբել են՝ փորձելով տապալել ֆրանկների լուծը: Ապստամբությունը դաժանորեն ճնշվել է: Կառլոս Մեծի տերությունը զբաղեցրել է Արևմտյան Հռոմեական կայսրության հիմնական տարածքը, որը հիմք է հանդիսացել կայսեր տիտղոսի վերականգնման համար: Երկրի սահմաններն ամրացնելու համար ստեղծել է սահմանային զինվորական կազմակերպություններ՝ մարկեր, կաթոլիկ եկեղեցին համարել է արքայական իշխանության հենարան: Կառլոս Մեծը տիրապետել է հունարենին և լատիներենին, եղել է լուսավորության մեծ ջատագով: Նրա կայսրության և Կարոլինգների դարաշրջանի մշակույթը ստացել է «Կարոլինգյան վերածնունդ» անվանումը: Չնայած վիթխարի չափերին՝ Կառլոս Մեծի տերությունը խայտաբղետ էթնիկական կազմով փխրուն պետական կառույց էր: 843 թ-ին Վերդեն քաղաքում կնքված պայմանագրով` կայսրությունը բաժանվել է նրանց միջև, և փաստորեն ստեղծվել են 3 մեծ պետություններ՝ Իտալիան, Ֆրանսիան և Գերմանիան: