շարադրություն․ Ամանորյա իմ իրական հեքիաթը

Փոքրիկ Դանիելը նստած էր պատշգամբում և դիտում էր բակը։ Դրսում սառը և մռայլ եղանակ էր։ Չնայած, որ դեկտեմբերի 31-ն էր, ընդհանրապես չէր զգացվում, որ ձմեռ էր։ Տխուր և միայնակ Դանիելը հուսահատված չգիտեր ինչ աներ։ Նրա մոտ ընդհանրապես ամանորյա տրամադրություն չկար, սակայն հարևանների մոտ կարծես ամեն ինչ լավ էր։ Լսվում էին ամանների շխկշխկոցները, մարդկանց զվարթ ձայները, ովքեր անհամբեր սպասումներով պատրաստվում էին Նոր Տարվան, նկատվում էր մարդկանց տան զարդարաքները՝ տոնածառը իր լույսերով հանդերձ, շղթաները և այլ գեղեցիիկ իրերը։ Սակայն այդ ամենին մի բան պակասում էր՝ ձյունը։ Դանիելը նայելով վերև՝ դեպի մոխրագույն և մռայլ ամպերը խնդրում էր ձյանը այս տոնի կապակցությամբ գալ և զարդարել ամենուրեք։ Ամեն ինչ ապարդյուն էր։ Հանկարծակի Դանիելը հիշեց մի պատմություն փոքրիկ տղայի մասին, ով սարի գագաթին իր թմբուկը նվագելով կանչեց ձյանը։ Վեր թռնելով նստարանից և միամիտ գցելով ծաղկամաը Դանիելը շտապեց սենյակ, վերցնելով իր ջութակը, արագ քայլերով գնաց իրենց տան մոտակայքում գտնվող բլուրներից մեկը։ Բլուրի գագաթ բարձրանալուց հետո, նա խնամքով վերցրեց ջութակը և դրեց իր ուսի վրա։ Փակելով իր աչքերը և հավքելով իր բոլոր ուժերը նա սկսեց նվագել իր սիրելի երգերից մեկը։ Հանկարծակի վերևից սկսեցին թափվել ձյան փոքրիկ և նուրբ փաթիլները։ Դանդաղ մեղեդիի տակ ձյան փաթիլները դանդաղորեն պարելով իջնում էին ցած։ Դանիելը չբացեց աչքերը՝ նա ամեն ինչ զգում էր, կարծես նա փակ աչքերով էլ էր ամեն ինչ տեսնում։ Նվագելով մինչև վաղ առավոտ, ձյան փաթիլները պատել էին ամբողջ բակը։ Երեխաները ուրախ զվարթ թռվռալով վազում էին բակ՝ նոր տարվա ամենառաջին օրը անցկացնելու։ Բոլորը ուրախ էին, նրանք խաղում էին ձնագնդիկ, պատրաստում էին ձնեմարդուկներ, սահնակ էին քշում և այլն։ Այդ ամանորյա գիշերը կարծես իրական հեքիաթ լիներ, որը ստեղծել էր Դանիելը։ Եվ ասում են, որ այդ փոքրիկ տղան ամեն տարի բարձրանալով այդ բլրակի վրա, սկսում է նվագել իր սիրելի երգը, որպեսզի ձյունը ստեղծի այդ ամանորյա հեքիաթը․․․